Vanuit haar serie wandsculpturen ontwikkelde Ravelli de dragende schaduw. Eerst als een reliëf aan de muur spiegelde ze haar gestileerde bouwwerken. Soms gebruikt Ravelli hier letterlijk een spiegelend oppervlakte voor, zoals de glazen plaat in het grijs gekleurde Arcade of bij het omgeklapte huis Tibet Red. Als de sculpturen in haar Dragende schaduwen los komen van de wand, worden de schaduwen een essentieel deel van het beeld. De gematerialiseerde schaduw draagt het bouwsel, als ware het een sokkel.

Het materiaalgebruik benadrukt de monumentaliteit van de sculpturen en toont het ware vakmanschap van Ravelli: heel secuur opgebouwd uit multiplex en fineer, cement en soms metaal. In een enkele sculptuur wordt het oppervlak beschilderd met een mengsel van verf en gemalen baksteen, een verwijzing naar de letterlijke bouwsteen van de architectuur.  Om de aandacht niet van de gestileerde vorm af te leiden dompelt Ravelli de werken in één enkele kleur, zoals warm geel of dieprood. Dit monochrome kleurgebruik benadrukt dat het architectonische deel van de sculptuur en de schaduw één geheel zijn.

Jacqueline Ravelli voltooide in 1974 haar tekenstudie aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam, waarna ze tot 1979 de opleiding tot beeldhouwer volgde aan de Rijksacademie van Beeldende Kunsten te Amsterdam. Onder meer Museum De Lakenhal en het Gemeente Museum in Den Haag kochten werken van haar aan.